het Weten in je hart

Geplaatst op maandag 12 april 2021 @ 13:21 , 44 keer bekeken

Mevrouw Karas was er klaar voor. Zelfs zo dat ze jacht op de dood maakte. Oud, en zeer fragiel, besloot ze te stoppen met eten. Zes maanden geleden (toen ze voor de eerste keer weigerde te eten) was ze in het ziekenhuis opgenomen wegens gewichtsverlies. Ze woog nog achtenzestig pond. De dokter zei: "Er is niks met haar aan de hand, behalve dat het kreng niet wil eten."
Maar ik kreeg de gelegenheid om haar beter te leren kennen, een heel klein vogeltje, dat de kamer verlichtte met haar vriendelijke glimlach, de weduwe van een predikant, ze wilde haar bed niet vervuilen en hield voet bij stuk wat betreft haar overtuiging om niet meer te eten.

Het werkte. Zes maanden later ligt ze op haar doodsbed, vierentwintig uur per dag omringd door waakzame familieleden - soms nemen die even een pauze zodat ik haar kamer kan binnenglippen om bij haar te zitten. Ze ziet eruit alsof ze aan het oefenen is in het doodgaan. Een paar uur lang is ze buiten bewustzijn. Dan keert ze weer voor vijf minuten terug om fluisterend een glas water te vragen of om te vragen of ik haar in een andere houding wil leggen. Werkelijk in vrede, zonder echte pijn. Ze raakt de laatste keer buiten bewustzijn en neemt definitief afscheid van de wereld.

Twintig minuten nadat ze gestorven is begin ik aan mijn dienst; ik loop haar kamer binnen en wrijf in m'n ogen als een dronkelap die plotseling roze olifanten voor zich ziet. Het is net een LSD-trip. Mevrouw Karas is er niet meer. Ze is naar de verste hoeken van het universum geblazen. Haar ogen verwijzen naar de eeuwigheid. Haar mond een eindeloos zwart gat. Alles is naar buiten gestroomd, de vrijheid tegemoet. Geen muren. Geen specifieke persoonlijkheid. Haar hele wezen een explosie tot in de oneindigheid.
Ik loop naar het volgende bed, en bedenk dat het aan mij ligt. Ik ben zeker in een beetje vreemde bewustzijnsstaat beland. Misschien heeft iemand LSD in mijn koffiekopje gedaan.

De oude vrouw naast haar was echter onmiskenbaar druk bezig met mevrouw Ruth te zijn, een welbegrensd klein pakketje persoonlijkheid en lichaam. Exact mevrouw Ruth, dingen doend die mevrouw Ruth altijd deed, op haar manier haar zakdoekje pakkend en haar neus snuitend, mompelend zoals mevrouw Ruth altijd mompelde.
Terug dus naar mevrouw Karas (die volgens mij voor haar dood eveneens soortgelijke specifieke persoonlijke eigenschappen had bezeten) en nog steeds golft de LSD-trip het oneindige tegemoet. De vrijheid tegemoet, wat wij de dood noemen. Ik blijf bij haar, voeg me slechts in de stormachtige explosie die wij ooit als mevrouw Karas kenden, totdat ze het lichaam komen ophalen voor het lijkenhuis.

Marge Koenig

Wauw wat een ervaring, ervaren. 

lieve warme groet Kagib