het Weten in je hart

Geplaatst op vrijdag 11 november 2016 @ 17:30 , 158 keer bekeken

Daarna opent hij donkere poorten,
Hij duidt goden, duidt geest en driften.
Toont hoe uit hem zich de wereld der zintuigen
ontvouwt,
hoe het oneindige steeds weer nieuwe vorm aanneemt,
en zorgt dat jij de wereld, die hij niet meer dan tot
schuim en spel maakt
pas goed opnieuw gaat beminnen,
aangezien jij het bent die haar en God en het Al
droomt.

Ook naar de duistere gangen toe,
waar bloed en driften het afschuwwekkende voltrekken,
ook daarheen open staat het pad.
Waar roes uit angst, waar moord uit liefde bloeit,
misdaad dampt en waanzin gloeit.
Geen grenssteen scheidt tussen droom en daad.
Ga maar al deze vele wegen.
Speel ook maar al deze spelen,
en op ieder volgt, dat zul je zien,
een nieuwe weg, verleidelijker nog.

Wat leuk is goed en geld!
Wat leuk is goed en geld verachten!
Wat mooi: berustend wegkijken van de wereld!
Wat mooi: vurig streven naar haar bekoringen!
Omhoog naar God, terug naar het dier,
en overal flakkert vluchtig geluk op.
Ga hierheen, ga daarheen, wees mens, wees dier,
wees boom!
Oneindig is 's werelds bonte droom.
Oneindig staan open voor jou alle poorten,
uit ieder bruist het volle koor van het leven.
Uit iedere lokt, uit iedere roept een vluchtig geluk,
een vluchtig lieflijke geur.

Berust, wees deugdzaam als angst je pakt!
Klim op de hoogste toren, en werp je naar beneden!
Doch weet: overal ben je slechts gast.
Gast bij de lust, bij het leed, gast ook in het graf.
Het spuwt je opnieuw, nog eer je bent uitgerust,
de eeuwige stroom der geboorten in.
Doch van de duizend wegen is er een,
moeilijk te vinden, makkelijk te raden,
die met één pas de kring aller werelden meet,
die niet meer misleidt, die het laatste doel bereikt.

Inzicht bloeit voor jou op dit pad:
Je binnenste ik, dat nooit een dood vernietigt,
behoort alleen aan jou toe,
behoort niet aan de wereld die naar namen luistert.
Dwaalweg was je lange bedevaart,
dwaalweg in de gevangenis van de nameloze vergissing.
En altijd was het wonderpad dicht bij je.
Hoe kon je zo verblind rondlopen,
hoe kon zulk een betovering je overkomen,
dat jouw oog dit pad nooit zag?
Nu eindigt de macht van de betovering,
je bent ontwaakt.
Hoort in de verte de koren bruisen
in het dal van het dwalen en de zintuigen.
En rustig keer je je van het buiten af,
en naar jezelf, naar binnen.
Dan zult ge rusten, zult een laatse dood
gestorven zijn.
De stilte gaat ge binnen,
om de droomloos diepe slaap
te slapen.

Hermann Hesse

Geweldig hoe hij alles in woorden giet, en dit is nog een vertaling. Ja, er is maar een Weg die geen dwaalweg is, die binnenin is, waar het hart is. Waar een open hart is daar kan de Weg gegaan worden. Niets ontkennen, niets onderdrukken, niets overstijgen maar doorzien doorvoelen, dat wat is. En je zult waarlijk Vrij zijn om te leven, bevrijd zijn van jezelf.

lieve warme groet Kagib