het Weten in je hart

Geplaatst op dinsdag 26 februari 2019 @ 15:01 , 419 keer bekeken

27-7-2006 SFEERVERSLAG

Heb toch ook wel genoten van de tijd bij mezelf. Voel me erg thuis bij mezelf. :p
Ben dus ook dagje naar zee geweest, was de dinsdag. Wat later op de dag, want t was zo warm.
Nu naar ander strand, dus andere fietsroute, wel stukkie verder. Rustig peddelen en tussendoor effe in de schaduw zitten op n bankje. Ook wat gelezen daar, genoten van de stilte, gewoon Zijn. Alles in me opnemend, de blaadjes, het beestje dat over mijn been kroop, alles.
En toen weer verder.
Aan zee nog best warm. Wel andere sfeer, dit is echt t gezinnenstrand, en hier mogen de hondjes vrij rondlopen. :p
Eerst wat eten, krentebollen en lekkere appelkoek. Toen wat gelezen. Had niet zo'n diepe uitwerking als vorige keer, de thematiek, toen raakte ik echt heel diep in mezelf, en wordt ook sterk zichtbaar de betekenis van mijn leven. Dat dat innerlijke ontvouwingsproces zo belangrijk is dat t verder door kan gaan, ruimte daarvoor heeft.

Toen dus de zee in. Nou echt niet zo koud meer.

Het heerlijkste vind ik dan om op mijn rug te dobberen. Dan wordt alle geluid gedempt, heerlijk stil alles. En dan naar boven kijken. Mooiste is dan als er vogels voorbij komen, meeuwen stralend wit in de blauwe lucht, of als er wolken zijn, die rustig volgen hoe ze voorbij drijven, en wat ze tonen. Deze keer alleen blauwe lucht maar toch erg genoten.
Ook bij t de zee ingaan, nog wel grappig de baan van zonlicht in t water, als een zilveren en later gouden pad om te betreden. Maar als je dat pad dan volgt dan verdwijnt steeds dat zilver dat goudspel maar voor je blijft het gouden pad lokken, je aantrekken. Volg mij, volg mij, ik ga altijd door. Recht door zee. ;) Wel erg mooi dat allemaal op je in te laten werken. :)

Daarna opdrogen op t strand. Helaas niet zo'n rustig plekje dan wat ik de vorige keer gevonden had. Ze waren toch wel heel luidruchtig, veel schreeuwen, niet alleen kinderen, ;) Heb nog gelezen, maar meer en meer groeide het verlangen om de stilte weer op te zoeken. Dan maar deze keer geen zon in de zee zien zakken. :p

Ja, dat was n goede keuze.

Ben na stukje fietsen op beschut plekje op n bankje gaan zitten, en toen daalde de stilte op me neer. Heb daar nog iets over geschreven op mijn club. Zet ik dat hier neer:

Is t niet zo dat we meteen de dualiteit instappen als we van dat wat we zien gewoon dat wat om ons heen is alleen maar dat zien dat wat we geleerd hebben. Dat is geen blad, dat is een eikeblad. Het verschil tussen zien en dat wat we denken te zien.

Het wordt ons afgeleerd om gewoon te zien, we moeten t op n bepaalde manier zien, en alles heeft etiketjes, bepalingen, naampjes, alles duidelijk ingedeeld en geordend. Een geordende wereld.

Zo is de stroom verloren, de stroom van leven, alles gefragmenteerd geraakt en gekristalliseerd.

Vandaag ook, op de terugweg, in de stilte op een bankje. En dan kom ik in n diepere laag en dan krijgt alles, maar dan ook alles zo'n diepe betekenis en beleven. Geen onderscheid tussen al die vormpjes, alles zinderend van leven, de bewegingen of dat niet beweegt, alles schoonheid, de wind die door de bladeren ritselt, die je niet ziet maar slecht weet dat ie er is door dat geritsel of omdat ie jou aanraakt met zijn zachte adem. Geluiden, vormpjes, alles, alles schoonheid zonder onderscheid. Alles fascinerend, verwondering, genieten, Zijn. In de heldere Stroom van Zijn zijn. En dan kan zich zoveel openbaren, zichtbaar maken, zoveel dat je dan aan kan raken. Dan kun je daar Eeuwig verblijven, zittend op dat bankje.

Raakt dit niet verloren, dit beleven, dit Zien, omdat we alles ingedeeld hebben, versnipperd in al die naampjes en vormpjes.

Wat zouden we nog meer nodig hebben als we werkelijk zouden Zien, een overstromen van Leven, uitgietend over ieder die maar kan ontvangen. De Liefde tot werkelijkheid gemaakt in alles.

Tot zover.

Ja, gewoon meestromen met Zijn.
Het was niet afhankelijk van dat plekje. Dat plekje had niet een speciale schoonheid. Maar was gewoon in diepere laag terecht gekomen waardoor alles schoonheid werd. Nam dit ook mee toen ik op mijn fietsje stapte en zinderde nog lang na.
Met die hitte is t toch moeilijker dit te beleven, verdoofd toch stukje. T is uiteindelijk een heel heel helder zijn waardoor alles fascinerend wordt van betekenis, alles vol leven, en daardoor een intens genieten. :)

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/t-OdqgA4KoZb