het Weten in je hart

Geplaatst op donderdag 16 augustus 2018 @ 13:20 , 224 keer bekeken

14-12-95 boodschappen
Ik begin een beetje genoeg te krijgen van het van tevoren invullen van de situatie op alle mogelijke manieren door T. via allerlei systemen. Waarom niet gewoon het leven zich laten ontvouwen. Wat heb je aan allerlei beelden die gevormd worden. Hoe kun je dan nog onbevangen in het moment staan?
Wat dit betreft, lijkt het tot een climax gevoerd te worden. Ook Anki wordt overspoeld met beelden, doordat van alles en nog wat met haar 'praat' als ze zich hiervoor openstelt. Ik ervaar haar als heel integer maar wat is er nog Waarheid en waar is het een illusiespel? T. vindt het allemaal fantastisch waardoor ze veel voeding aan elkaar geven. En misschien is het wel allemaal Waarheid en is dit het deel dat Anki bij te dragen heeft aan het geheel.

Over gisteren, was heel fijn. We hebben het geld laten stromen en dit voelde goed.
T. was gelukkig in dit reusachtige complex IKEA. We hebben van alles gekocht voor de inrichting van mijn huis. De lening stapelt zich op, maar het komt wel goed.

16-12-95 verhuizen
De veranderingen beginnen zichtbaar, tastbaar te worden.
Mijn schrijfplek is verdwenen. Er is slechts nog een slaap/rustplek over bij T.
Het actieve leven heeft zich verplaatst.
Gisteren dus inderdaad het verhuizen.

Alles is geweldig gegaan. Ik voelde me de hele dag heerlijk.
10.45 zijn mijn ouders er dan. Al snel stappen we op. eerst de koelkast ophalen. Ik bij pappa in de auto, hij is zo onzeker in een vreemde omgeving. We hoeven alleen maar achter de boedelbak aan te rijden.
Bij Yvonne halen we het tafeltje op. Ze blijft ons eindeloos uitzwaaien.
Ik blijf me zo op mijn gemak voelen bij haar, er blijft iets tussen ons gebeuren.
En dan gaan er toch dingen blokkeren.

Pappa krijgt zijn boor niet aan de praat, en bij een andere boor gaat het boorstuk er niet uit. Dit is hem nog nooit overkomen. Eindeloos blijft hij het proberen maar geeft dan toch maar op. hij zet uiteindelijk mijn kast in elkaar en de stoel.
Dan als het al een beetje begint te schemeren reik ik aan om eens naar het licht te kijken.
Dit lijkt het niet te doen.
Dan volgt een eindeloos gepuzzel waarom het licht het niet doet.
Boven op het plafond bij de bedrading, er komt geen stroom door, vreemd, waarom niet?
Bij de lichtschakelaar, die uiteindelijk helemaal uit elkaar gehaald wordt, verwarring tot en
met. Nog wat stoppen omgezet, gelukkig slaan de stoppen niet door bij ons.
Charles kijken, pappa kijken, en ik licht maar bij met een schemerlamp.
In mezelf vraag ik nog aan de engeltjes of ze ons kunnen helpen.
Uiteindelijk geven we maar op.
Het ging om het centrale licht dat maar niet wilde gaan schijnen.
Dan word het licht in de keuken aangepakt.
Weer dezelfde procedure.
Maar dan, he, waar zit de lichtschakelaar, zoek, zoek, nergens.
Maar dan de ontdekking, er zit nog een lichtschakelaar om het hoekje, in eerste instantie niet zichtbaar, niet op de voorgrond. De schakelaar waar we de hele tijd aan hadden zitten prutsen
hoorde bij de keuken, en de schakelaar om de hoek hoorde bij de woonkamer. Hierna was alles snel opgelost en hadden in korte tijd overal licht.

De ironie van de situatie was, dat ik die hele verwarring in gang gezet heb.
Ik zei dat het licht het niet deed omdat ik ook niet meer wist dat om het hoekje de juiste
schakelaar zat. Op dit misverstand heb ik steeds mijn licht geschenen.
Het had dezelfde symboliek als toen ik een nieuwe jas gekocht had en mijn sleutel maar niet kon vinden. Die bleek uiteindelijk in een meer verborgen zak te zitten.
Wat willen mij deze symbolen zeggen?
Speelde ik advocaat van de duivel?
Verder vind ik zo mooi dat ik zo duidelijk voel wanneer er iets wel of niet op zijn plaats is. Dat je zou kunnen zeggen dat mijn intuïtie tot in het materiele doorgedrongen is. De klok hangt perfect, de kast staat perfect, de kapstok hangt perfect en het handdoekenrekje.
Ja, grappig allemaal.

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://we.tl/O9BIwBrQjx