Geplaatst op zaterdag 21 januari 2017 @ 17:42 , 143 keer bekeken
Urenlang moesten wij ons bezighouden met allerlei buitengewone persoonlijkheden of, juister gezegd, wezens: met Zeus en Aphrodite, met nixen en elfen en vervolgens wederom met Zeus, Prometheus, Hephaestus en Apollo; economisch bekeken was dat tijd verspillen, gewoonweg een aderlating van geleerdheid, en bezien vanuit het standpunt van het nuchtere verstand waanzinnig. Misschien was het wel waanzin, maar wie zal dat bewijzen en wat mij betreft - ik kan u verzekeren dat die waanzin me gelukkig maakte.
Ik had een uitgesproken voorkeur voor Apollo. Ik had daar zeer bepaalde redenen voor: Apollo was de enige van alle goden die in de boeken vermeld werden, voor wie het licht net zo belangrijk was als voor mij. Bovendien was deze grote god in het bijzonder verantwoordelijk voor dat gebied van het licht waarvan ik maar al te goed wist hoe essentieel het was namelijk de bron ervan. Hij hield zich niet zozeer bezig met de wijze waarop het licht op voorwerpen valt en op elke plaats op onze planeet teruggekaatst wordt, als wel de geboorte en wedergeboorte ervan, met het mysterie van die onuitputtelijke, alles bedekkende stroom.
Later begreep ik, dat hij niet enig en onovertroffen was, dat Christus grote waarde aan het licht heeft gehecht en dat het een van de vitale elementen in de christelijke mystiek was. Maar toen ik elf was, sprak Apollo mij het meest aan.
En dan waren er de dichters, die buitengewone mensen die zo heel anders waren dan alle andere mensen, die iedereen die hun stem wilden horen vertelden dat de wens wezenlijker is dan het geluk, dat een droom meer kan wegen dan ijzer of staal! Hoe vermetel! En hoe juist! Ze zeiden dat alles wat uit ons innerlijk komt door de dingen heen gaat en in ons terugkeert, en dat dit nu juist leven, voelen, begrijpen en liefhebben is.
Jacques Lussyeran
Welkom bij Clubs!
Kijk gerust verder op deze club en doe mee.
Of maak zelf een Clubs account aan: