het Weten in je hart

Geplaatst op woensdag 21 januari 2015 @ 00:22 , 586 keer bekeken

Dat blijft ook n kernstuk, waarom zijn er Inspiratoren geweest, die zij zelf ook steeds aanhalen, al behandelen zij bijna altijd het verhaal van Jezus heel symbolisch, die wel op de voorgrond traden?
Wat ze hierin zeggen, is dat een geesteschool maar af en toe komt, gemiddeld om de 700 jaar. In de periode daartussenin is er te weinig voedingsbodem voor zo'n school. Dan zijn er zeker ook individuen die dezelfde Geest uitdragen, bv Jacob Boehme wordt heel vaak aangehaald. Maar nu is er die dus wel, en daarom zeggen ze tegen mij, Karel, het is er al, waarom zou je iets nieuws opzetten, waarom je activiteiten niet binnen de School ontplooien, mensen die er rijp/klaar voor zijn zullen de School wel vinden. Dan worden er vaak wonderlijke verhalen vertelt hoe dit dan gaat. 
In de kern is de School bedoelt voor hen die ervaringsvol zijn, echt alles gedaan hebben wat je jezelf voorstellen kunt, alle spirituele methodes, technieken gevolgd hebben en toch diep ervaren dat dit het niet is, dat je het niet kunt doen, dat je slechts kunt verstillen en overgeven. Mensen waarvan ik vaker zeg, die het ankerpunt in zichzelf leggen, in de innerlijke ontvouwing. Daarnaast doen ze gewoon nog wel hun ding in de maatschappij, hun werk, wat er ook maar is, maar het zwaartepunt ligt in die innerlijke omzetting, dat hier ruimte voor blijft, dat ze zichzelf niet verliezen in het leven. Daarom tussen door tempeldiensten, conferenties om eventueel weer terug in die Verbinding te komen, of inzicht te krijgen. Dus het is echt een keuze om leerling te worden, dan is nog je enige verlangen om dat Andere tot opstanding te brengen, eigenlijk dat jij verdwijnt. Je bent hier dan samen in onderweg, binnen dit Krachtveld, met dezelfde intentie, en ja dat kan natuurlijk een geweldige steun betekenen.
Wat ik nu dus doe, is iets nieuws opbouwen, wat ik als aanvulling zie, maar wat zij als afscheiding zien. Daarom zeggen ze, maak je keuze.

Wat het nu betreft, weer zo wonderlijk, had het idee om vanavond als soort afsluiting naar t kleine groepje belijdend leerlingen te gaan. En nu, duidelijk ervaren, nee Karel het is niet meer jouw plek, het is afgerond.
Op zich toch heel mooi hoe helder dit ervaren dan wordt zonder emotionele beladenheid, gewoon dit is het, dit is de richting, daar moet/mag je zijn, en dus niet op die avond. 
Ik heb vele beelden over de leerlingen gehad, en heb ze steeds weer moeten bijstellen. Er is zeker sprake van grote integriteit, en wil ze zelfs hierin daarom ook niet afvallen. Waarschijnlijk is het zo gewoon het juiste. Ik ben Karel, er is iets in mij wakker geworden waar ik uit leef, en dit wil in alle vrijheid tot uitdrukking komen, onafhankelijk van welke organisatie of instelling dan ook. Ik zal alle banden hierin moeten/mogen verbreken en zelf totaal verantwoordelijkheid nemen voor dat wat ik zichtbaar wil maken in de wereld.

Dus nee, wil zeker niet de vergelijking trekken met de kerk of zo, door de kerk is deze groep juist in het verleden afgeslacht, de Katharen. Waar de School voor staat is heel erg duidelijk, echt kiezen voor dat innerlijke Pad en de rest op het tweede plan. Zo in verbondenheid met elkaar, en gedragen door het Krachtveld op weg. Dat is een keuze. Een vrije keuze. Daarom gaat er ook zo'n lange tijd vooraf voordat je werkelijk die keuze hoeft te maken waarin zich ook allerlei innerlijke processen afspelen. Dit is ook bij mij gebeurd. Eerst een lange cursus, dan kiezen of je voorbereidend leerling wil worden. Een soort oriënterende periode van anderhalf jaar of het echt je diepste wezen is dat dit wil. En ja, als er dan ontvankelijkheid is voor het Krachtveld wordt dit echt wel duidelijk in de conferenties en tempeldiensten. Dan moet je dus verklaren dat je door wil, schriftelijk, soort ritueel. En dan komt het proefleerlingschap van een jaar. Daarin moet dan zichtbaar worden of dit werkelijk is wat je wil, dat dit werkelijk je plek is. En dan weer soort ritueel, intense bezinning, dat voor je geplaatst wordt wat het gevolg is. En pas dan ben je belijdend leerling, heb je echt gekozen voor de School. 
Dus ja, hopelijk wordt hierin zichtbaar dat die binding uiteindelijk heel diep en wezenlijk is waar veel aan vooraf is gegaan. Dit is dus bij mij ook gebeurd, vooral in de eerste fase van voorbereidend leerlingschap. Veel turbulentie, en beelden die weggehaald werden, inzicht dat kwam.
Hier ga ik me dus nu weer van losmaken, wat ook heel vredig voelt hoor, als goed voelt, maar ik hoop dat zo ook zichtbaar wordt waarom ik hierbij niet over een nacht ijs ga.

Wat groepen betreft, zou willen zeggen dat de School in intentie en zin en betekenis zich zeer zeker onderscheid van alle andere groepen die ik ken. De Geest ervan wordt wel zichtbaar in mijn teksten, maar deze Geest ben ik ook nog niet in andere groepen tegen gekomen. In deze Geest zijn de leerlingen van de School dus onderweg, en dat kan natuurlijk een geweldige steun en stimulans zijn, maar ook geweldig confronterend als je open staat voor het Krachtveld, wat ik ervaren heb dat dit er werkelijk is.
Ik hoop dat je zo wat meer begrip hebt voor de Rozenkruisers, voor de School, ook als je erbij betrekt, de antwoorden die ik aan anderen gegeven heb.

Wat kontakten met mensen betreft, natuurlijk staan zij niet voor op een hutje op de hei te gaan zitten, ik ook niet. Maar het kernpunt ligt dus in die innerlijke ontwikkeling, dat er ruimte komt voor dat Andere, dat dit meer en meer op mag groeien, bloeien, jij steeds meer leeg wordt van jezelf, alles waar je vol van bent, en meer en meer vervuld wordt door dat Andere. Je kent de bijbel wel, waarin Johannes over Jezus zegt, ik moet minder worden zodat Hij in me kan groeien, tot uiteindelijk zijn kop eraf gaat en het nieuwe Bewustzijn tot Opstanding gekomen is. 
Als dit het kernpunt van je leven geworden is, blijf je een spiegel in alles wat je doet, hoe je met het leven omgaat, ernaar kijkt, het beleeft, waar je ook bent. 
Wat mezelf betreft, ik ben deze club begonnen, omdat het woord en daad is, ik leef wat ik tot uitdrukking breng, wat ik schrijf, daarom ervaar ik er een vrijheid in en voelt het goed. En ja dat is een verantwoordelijkheid. Je neemt de mensen toch ergens in mee, wat je beleeft, hoe je in het leven staat. Ik zou die bijeenkomsten ook niet begonnen zijn als bovenstaande niet zo was, of ook geen boek uit hebben willen brengen. 

Of mensen er nog toe doen.......
Het is een beetje tweeledig.
Aan de ene kant is het vervuld, ervaar ik me heel, verbonden met alles, ervaar die Liefde en alles goed. Mijn hele leven staat in het teken van geven, doorgeven, uitstralen, inspireren.
Aan de andere kant maakt de interactie met mensen me rijk, mag daardoor steeds meer beleven, ervaren op hoeveel manieren het leven wel niet gezien en ervaren mag/kan worden. Daarin wil ik juist mens zijn, met alles erop en eraan. En bv met de bijeenkomsten, daar zal ik zeker nog van alles in mezelf kunnen tegen komen, wat ik ook niet uit de weg ga. 
Als ik niet mezelf, dezelfde Karel zou zijn midden in het turbulente leven, zou ik ook niet deze club begonnen zijn. De situatie is dat ik nu op mijn kamertje zit, heel veel bij mezelf, maar als dit veranderd is het ook goed, is het slechts anders.
Ook wat de Rozenkruisers betreft, staan zij niet voor afzondering, juist niet. Ze willen juist dat je aan het spel deelneemt, gewoon een baan hebt, alles erop en eraan, alleen het ankerpunt in die innerlijke ontwikkeling.

Als ze niet als kern het zelfautoriteitsprincipe hadden, was ik niet eens met ze in zee gegaan. Ik heb ook altijd mijn keuzes gemaakt vanuit mijn innerlijk, pas als mijn innerlijk ja zei, ook in de voorwaarden die ze stelden, bv met vegetarisme, niet drinken. En ook verder met bezoeken van hun bijeenkomsten waarin ze toch wel benadrukten dat je geregeld verbinding moest houden, maar weer luisterde ik dan alleen naar mezelf, als ik het voelde. Ben juist niet iemand die zomaar regels opvolgt. Maar ja, dan gebeurde er van die wonderlijke dingen, bv van voorbereidend naar proefleerlingschap, dat je al die richtlijnen voor ogen krijgt, en de toonzetting ervan, of was dat naar stap belijdend leerlingschap. Mijn reactie van jahe, da ga nie door hihihi en dan ineens in een flits veranderd dat en kan ik met heel mijn hart ja zeggen.

Denk dat dit wel weer voldoende is hihihi
Anders heb je niet eens behoefte er nog aan te beginnen.
Maar ja, wil gewoon zichtbaar maken dat het veel aspecten heeft, en ik zeker begrip heb voor de kant van de School.

Maar ja, het blijft voor mij toch een radicale keuze, een soort kruispunt.
Bij de ene keuze zou mijn weg een grote wending nemen, veel losgelaten worden.
Bij de andere keuze is de tijd gekomen om helemaal vrij te staan voor dat wat ik ben.
En ja, ervaar dat het toch de laatste keuze wordt.

Als ik voor de School zou kiezen zou dit uiteindelijk alleen om een angstmotief zijn, van ojee dalijk mis ik de boot, bij hen natuurlijk ook sterk symbolisch omdat ze zich toch wel als de ark van Noach zien.
Maar nee, ook daarin blijft het rustig.
Het maakt me niet meer uit waar ik uit kom, terechtkom. En als ik overga.
Ik neem toch overal mijn bewustzijn mee?
Zij hebben dus een soort van Shamballa een afgezonderd energieveld waar je misschien alleen in mag als je leerling bent. Nou dan blijf ik er toch gezellig buiten, samen met de rest.
Ik voel/ervaar een te grote betrokkenheid bij jullie om dit alles te gaan loslaten voor mijn eigen innerlijke ontwikkeling.
Dan blijf ik maar wat dichter bij de aarde.
Dan blijf ik ook dichter bij de mens.
Dan is dat mijn keuze.

Wat ik wil delen, geven, is niet zozeer kennis.
Eigenlijk is het allerbelangrijkste aspect van dat wat ik ben, de Liefde.
Het liefhebben van de mens, het leven, van alles.
Dat is eigenlijk altijd zo geweest, komt steeds terug in mijn teksten/gedichten/bespiegelingen door alle jaren heen.
Dan ga ik hiervoor staan.
Staan voor wat ik ben, wat ik dan ook ben, wat er ook in me is.
Staan voor het bewustzijn voor dat wat nu door me heen stroomt.
Ben ik een Rozenkruiser?
Ik ben Karel wat Karel dan ook is, en zal dit niet meer verloochenen.
Zal me dus vrij gaan maken van alle bindingen.

Ervaar ook dat t allemaal niet zo zwart/wit meer is, in de tijd toen de School opbloeide. Toen had de kerk nog grote macht, en aan de andere kant was er het occulte, het oproepen van geesten en zo. 
Nu zijn we vrij van de kerk, en iedereen is onderweg, een grootse ont-dekkingstocht met ieder een eigen achtergrond en beleven. Vrijheid in deze ont-dekkinstocht. Heel, heel veel mogelijkheid in deze ont-dekkingstocht. En zou zeggen, alles is daarin meegenomen, alles is ervaring, en door ervaring leren we, groeien we, veranderen we.
Dan blijf ik graag deelgenoot van dit groots avontuur. Deelgenoot van al jullie ervaringen en belevingen, mens onder de mensen.

Mijn innerlijke weg gaat ook verder.
Straks dus onafhankelijk van de School.
Want zeker blijven er in mijn innerlijk veranderingen plaatsvinden, maar ze zullen zeker hun plek krijgen.

Lieve mensen, bekrachtig hierbij dat ik niet zal stoppen met de club.
Jullie zijn me te dierbaar, te kostbaar, jullie geven me zoveel, zoveel moois dat we bij elkaar opwekken, zoveel heerlijke stroming en uitwisseling die plaats mag vinden, zoveel heerlijke momenten van vreugde, verstillende momenten, momenten van tederheid, liefde. Teveel om op te noemen. 
Ik ga graag met jullie verder, en hoop dat deze weg nog heel lang mag voortduren.

Dank voor alles dat jullie me geven en gegeven hebben

in Liefde verbonden Kagib